Afköst t-prófa

Afköst t-prófs segja til um líkurnar á því að hafna réttilega rangri núlltilgátu. Afköst eru því skilgreind sem 1–β.

Eftir því sem afköst rannsóknar eru minni, minnka um leið líkurnar á því að núlltilgátunni verði hafnað. Þegar afköst prófs eru óþekkt og núlltilgátu hefur ekki verið hafnað getur rannsóknarmaður ekki vitað hvort að höfnunin stafar af því að rannsóknartilgátan sé einfaldlega röng og engin áhrif til staðar eða hvort að ástæðan of lág afköst og marktektarprófið sem hann notar finni ekki mun á meðaltölum þó að hann sé til staðar. Af þessum sökum er mjög mikilvægt að íhuga vandlega afköst áður en lagt er upp í viðamikla rannsóknavinnu.
Að sama skapi verður að gæta þess að afköst rannsóknar verði ekki fyrirfram of há því að ef afköst prófs eru of mikil verður allur munur hversu lítil og ómarkverður sem hann kann að vera tölfræðilega marktækur.

Fimm þættir hafa áhrif á afköst t-prófa:

α—eða líkurnar á höfnunarvillu (α) höfnunarvilla er að hafna núlltilgátunni þó að hún sé rétt, þ.e.a.s. að finna mun þar sem enginn er.
Úrtaksstærð.
Áhrifastærð — Raunverulegur munur á núlltilgátu og rannsóknartilgátu (µ0–µ1). Því meiri sem raunverulegi munurinn er, því meiri líkur eru á að tölfræðilega prófið nemi hann.
Hvort að prófið er ein- eða tvíhliða.
Dreifni.

Í aðalatriðum eru tvær leiðir til að meta afköst t-prófa. Ef villan er normaldreifð og jafn fjöldi í hópum er hægt að reikna hana.

Ef á hinn bóginn dreifing villunnar er þekkt er hægt að herma niðurstöður og áætla þannig afköst.